Τον τρόπο διαχείρισης από τις αρμόδιες αρχές της υπόθεσης που αφορά τη 16χρονη μαθήτρια που επιτέθηκε και μαχαίρωσε τη 14χρονη συμμαθήτριά της σε σχολείο στην Κυψέλη, σχολιάζει και επικρίνει η Συνήγορος του Παιδιού, Θεώνη Κουφονικολάκου.
Η ίδια, σε ανάρτησή της, κάνει λόγο για βαθιά υποκρισία και για «μια πολιτεία που παραβλέπει τα αίτια της βίας, την επείγουσα ανάγκη υποστήριξης και πλαισίωσης των οικογενειών», ενώ μιλά και για «ένα σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν παρέχει επαρκή θεραπευτικά και αναμορφωτικά μέτρα για τους ανηλίκους και δεν είναι ένα πλαίσιο αγωγής αλλά σκέτης τιμωρίας που οδηγεί στην υποτροπή και στον εγκλωβισμό των παιδιών στο περιθώριο».
Ολόκληρη η ανάρτηση
Η βαθιά υποκρισία μιας ανάρμοστης αυστηρότητας
(ή πώς να καταλάβεις ότι όλα πηγαίνουν στραβά)
-Όταν μία χώρα έχει περάσει από διαδοχικές κρίσεις (οικονομική, πανδημίας) και στο σαρωτικό πέρασμά τους έχει αφήσει τα παιδιά εκτεθειμένα στον φόβο, τις ματαιώσεις, τις ανισότητες και την περιθωριοποίηση,
-Όταν μία πολιτεία παραβλέπει τα αίτια της βίας, την επείγουσα ανάγκη υποστήριξης και πλαισίωσης των οικογενειών, μη παρέχοντας βοήθεια για να προλάβει τον κίνδυνο και στοιχειώδη εργαλεία για να τον αναγνωρίσει έγκαιρα, μη φροντίζοντας για επαρκές προσωπικό στις υπηρεσίες της και για ενιαία πολιτική παιδικής προστασίας
-Όταν ένα σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν παρέχει επαρκή θεραπευτικά και αναμορφωτικά μέτρα για τους ανηλίκους και δεν είναι ένα πλαίσιο αγωγής αλλά σκέτης τιμωρίας που οδηγεί στην υποτροπή και στον εγκλωβισμό των παιδιών στο περιθώριο,
-Όταν το κράτος αυστηροποιεί τον Ποινικό Κώδικα χωρίς σεβασμό σε βασικές αρχές και σε θεμελιώδη Δικαιώματα του Παιδιού και χωρίς αξιολόγηση επίπτωσης των παρεμβάσεων αυτών στη ζωή τους και την κοινωνική συνοχή,
-Όταν το σωφρονιστικό κατάστημα στο οποίο καταλήγουν τα “επικίνδυνα” παιδιά “διδάσκει” σκληρότητα και βία και ναρκοθετεί κάθε προσπάθεια για κοινωνική επανένταξη,
-Όταν οι επιμελητές ανηλίκων δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν λόγω της υποστελέχωσης και του φόρτου και να στηρίξουν εγκαίρως τα παιδιά,
-Όταν οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί τοποθετούνται “για τα προσχήματα” και αναλαμβάνουν 5 σχολεία ο καθένας και δεν προλαβαίνουν να καλλιεργήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης με τη σχολική κοινότητα,
-Όταν μια κοινωνία εξαντλεί την αυστηρότητά της στα παιδιά, χωρίς να έχει να προτείνει άλλες λύσεις, αλλά όχι στον/στη δημοσιογράφο που παραβιάζει την νομοθεσία καλώντας τη 16χρονη “να κάνει δηλώσεις” και ούτε στο κανάλι που θεωρεί ακριβό του προνόμιο να εκθέτει δεδομένα παιδιών που έχουν υποστεί κακοποίηση και να τα θυματοποιεί αμείλικτα δευτερογενώς,
-Όταν δεν σεβόμαστε καν τις στοιχειώδεις δικονομικές εγγυήσεις για τα παιδιά ύποπτα ή κατηγορούμενα για την τέλεση αξιόποινης πράξης, όπως προβλέπονται στο νομικό μας πλαίσιο (ν.4689/20), δεν ενημερώνεται εγκαίρως ο γονέας, το παιδί δεν αξιολογείται ατομικά με την παρουσία ειδικού για τον σκοπό αυτό και δεν σταθίζονται οι κίνδυνοι που διατρέχει,
-Όταν η αστυνομία μπαίνει σε σχολείο για να συλλάβει παιδιά στο πλαίσιο αυτόφωρης διαδικασίας για χαστούκι μεταξύ εφήβων “διότι εξυπηρετείται καλύτερα από το να πάει στην κατοικία των οικογενειών”.
-Όταν υποκλινόμαστε στον βαθύ τυφλό φόβο, στη διάχυτη ανασφάλεια, δίνοντάς τους πρόθυμα το σκήπτρο της παντοδυναμίας και αδυνατούμε να δούμε τις ανάγκες των παιδιών νηφάλια και να πάρουμε αποφάσεις που μας συμφέρουν.
Τότε ξέρουμε ότι όλα πηγαίνουν στραβά.
Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε την παιδική ηλικία είναι ένας καθρέφτης που δεν λέει ψέματα.
Και αυτό που δείχνει αυτή τη στιγμή δεν αντέχεται με τίποτα…
